نگارنده: جمال پورکریم
جرقه تغییرات اساسی جغرافیایی قرن 21 خاورمیانه از کوردستان زده خواهد شد، تشکیل دولت و حکومت مستقل کوردستان؛ به آغازی برای تغییرات اساسی در نقشه خاورمیانه بدل خواهد شد.
ملت کورد که در سطح خاورمیانه، بزرگترین ملت بدون دولت می باشد، حدود صدها سال است که برای تحقق حقوق و آزادیهای ملی اش، مبارزه می کند و در این راه بسی هزینه و قربانی داده است.
اگر مبارزین کورد، زمانی از خودمختاری، فدرالیزم و کنفدرالیزم سخن به میان آورده اند، این بدان معنا نبوده است که برای همیشه در این چهارچوب خود را محصور بگردانند و هیچ گاه از این حدود و صغور خارج نشوند و الی الابد در آن محبوس گردند، بلکه این شعارها و تاکتیکها، استراتژیک و موقتی بوده و در راستای تحقق هدف اصلی که همانا استقلال و تشکیل دولت کوردستان مستقل می باشد، بکار گرفته شده اند.
در طول تاریخ مبارزات ملی کوردها و علی الخصوص در مبارزات یک قرن اخیر، رویای اصلی ملت کورد در هر چهار قسمت از کوردستان، دستیابی به استقلال و تشکیل دولت کوردستان بوده است، این در حالیست که صدها سال است سرزمین کوردستان از سوی چندین ملت دیگر ، استثمار شده است و به اشکال مختلف، کوردها را ژنوساید و انفال نموده و از بکارگیری هر گونه روش کشتار جمعی هراسی نداشته اند.
استثمارگران کوردستان، همیشه در تلاش بوده اند تا از طریق انفال، کشتار دسته جمعی، فرمان جهاد، کشتار و عدام و …غیره، زبان و هویت کوردها و کوردستانی بودن سرزمینشان را امحاء نموده و از بین ببرند.
هم اکنون که مسئله برگزاری رفراندوم استقلال کوردستان در حال انجام می باشد، دشمنان ملت کورد و در صف جلویی آن جمهوری اسلامی، خود را جهت مخالفت با این مسئله متحد و اماده نموده و هماهنگی و آماده سازیهای لازمه برای مخالفت با این امر را بعمل آورده اند و به انحاء مختلف در تلاشند تا بر سر راه آن مانع تراشی نموده و با بکارگیری نامتمدانه ترین شیوه ها و طرق، خود را جهت ایجاد و راه اندازی اختلافات و مانع تراشی بر سر راه آن، آماده نموده اند.
دشمنان در تلاشند تا کوردستان را به دو جبهه متضاد با یکدیگر تقسیم بندی نمایند. جبهه دوست و جبهه دشمن و در واقع جبهه موافقان و جبهه مخالفان.
جبهه ای که طرفدار استقلال و استقلال طلبی بوده و جبهه ای ملی می باشد که ناسیونالیزم کوردی از آن حمایت می کند و تمامی استثمارگران کوردستان با آن مخالف و در تعارض اساسی اند.
جبهه دوم که متعلق به دشمنان ملت کورد و استقلال طلبی است، از سوی جمهوری اسلامی، ترکیه، عراق و سوریه، حمیایت و پشتیبانی و تشجیع می گردد.
مخالفت دشمنان، امری طبیعی است و عدم وجود آن سبب شک و تردید و قابل تأمی بود، اما ملحق شدن به جبهه مخالفین افراد و جریاناتی که تعریفی مبارزه طلبانه از خود ارائه داده و در این تعریف جای داشته اند، جای تامل بوده و محلی از اعراب ندارد. اینجاست که تأملی تاریخی در این مسئله لازم و بایسته است و می توان آنرا به عنوان خیانتی تاریخی و لکه ای ننگین و غیرقابل تغییر برای این اشخاص و جریانات به شمار آورد که بدون تردید، تاریخ نیز بر آن گواهی خواهد داد و آنرا ثبت خواهد نمود.
در صورت برگزاری رفراندوم استقلال در کوردستان در عراق، اگر حتی میزان آراء موافقان 95% نیز باشد، باز باید از خود پرسید “آیا واقعا ممکن است افراد و جریاناتی ملی گرا به صفوف دشمنان ملتشان ملحق شده باشند و راه خیانت را برگزیده اند؟”. جای سوال خواهد بود که چه بر سر این ملت امده است که “به تاریخی ترین و همه گیرترین رویای تاریخ خود را انکار و به آن رأی خیر بدهد” که این رویا همانا استقلال کوردستان است.
از دیدگاه مولف این سطور، دادن رأی “خیر” به استقلال کوردستان، محلی از اعراب نداشته و هیچ بهانه و عذری در این باره قابل پذیرش نبوده و فراد و جریاناتی که “رأی موافق” به این مسئله تاریخی و ملی در کوردستان در عراق ندهدند، بالاجبار و به شیوه ای کاملا اتوماتیک در صفوف دشمنان ملت کورد قرار می گیرند.
تمامی آحاد جامع کوردستان می باید خود را در برابر مسئله رفراندوم برای استقلالو مسئول دانسته و از تفکرات محدود حزبی عدول نموده و این حقیقت را نیک دریابند که استقلال کوردستان، متعلق به هیچ فرد و خانواده و عشیره ای نیست، نه برای بارزانی و نه طالبانی و نوشیران مصطفی ها، بلکه برای کوردستان است و بس و رویای و خواست ملی و تاریخی یک ملتی است که از هنگامه نگارش تاریخ تاکنون فاقد دولت و کیانی ملی بوده است.
استقلال کوردستان، حتی اگر در یک قسمت از کوردستان نیز اعلام شود، به تمامی ملت کورد مرتبط می باشد، از اینرو بایسته است تا در برابر آتیه فرزندانمان و نسلهای آتی و تاریخ و وجدان اخلاقی و تاریخیمان، خود را مسئول دانسته و این حقیقت را نیک دریابیم که رفراندوم برای استقلال کوردستان، مسئله ای ملی برای کوردها و ارعابی مرگبار برای دشمنان کوردستان است.
